Die mislike vrou

Eers was dit die storie oor hoe sy haar boetie se melk gesteel het as baba. En toe die alewige energie en attention oor materialistiese goed. Sy wil als hê en moet ook als besit. Net die nuutste en beste vir haar. En toe die hengse moeite oor goeters met name. Niks mag in haar huis gestaan het as dit nie een of ander brand was wat almal eintlik stilweg begeer het nie.  Maar die ding wat my laat frons het in my broek, was haar ongenaakbare mislikheid.  Sy het gegaan vir goud met daai ene. Sy het nie ‘n sentimeter teruggehou nie.

Aanvanklik het ek gedink dis oorlat sy nie vreeslik aantreklik is nie. Nee serious. Al dra die juffrou waste grênd rok of parfuum, niks wou remotely aanloklik gelyk het nie. En sulke aversies kry myle en van myle weet ons almal. Dis mos hoe jy met daai myle tekere gaan wat altyd my aandag trek.

Toe dag ek naderhand, nee wag, dis dalk oorlat sy so konstant honger is. Dis die een  diet op die ander maar sy het nooit ‘n kilo afgeskud nie. Nie eers met die ene waar sy soggens moes yoga, smiddae moes draf en saans moes vas soos ‘n moslem nie. Toe nie eers nie. Eerder opgetel. En dan kou sy enige ding wat sy in die hande kan kry, blaarslaai, naels, penne, sjokolade, selfs seëls. Baie onaardig.
Hoe meer sy kou, hoe meer mislik word sy. Ek het later gehoor sy gaan sien dokters ook so baie soos al die nuwe diets. Dan wissel sy pille-kou af met blaarslaai maar êrens moes sy deurmekaar geraak het, want dorpenaars is dit eens sy het blaarslaai gepop saam met water en haar pille in rytjies gepak op haar broodjie. En wanneer dinge op die ergste gaan, dan het sy hierdie ongelooflike skirl lag wat Mozart sou laat bloos het van jaloesie. Nes ‘n donkie amper. Sy het op haar skrilste gelag as niks snaaks was nie.

Ek wou regtig nie net als toeskrywe aan een of ander steurnis nie. Ek het so baie gewonder oor die enetjie. Was daar ‘n siekte wat dokters nog niks van geweet het nie? Sit ons in hierdie klein dorpie op die drumpel van ‘n deurbraak oor die donkie-sindroom-siekte?

So hoor ek toe by my regterkantste buurvrou sy’t nou al haar varkies na die mark toe gestuur. Lag en vreet en lag en vreet, dis  naar om te sien en te hoor. Ook nie ‘n dag later nie of sy is haar werk kwyt. Haar baas het glo moed opgegee nadat sy tussen herkouende kake ge-donkie-lag en geswets het dat jy net stukkies BIC pen sien spat het. Die ander kantoormense het dadelik die stationery company geskakel en hul laaste order gecancel.  Yslike besparing wat help om die krismis-party meer joliger te maak as gevolg van die ekstra drank-aankope.

Maar die nuuskierigheid vreet vir my soos Juffrou Donkie-runnik. Ek gryp ‘n hond en pretend om daarlangs te gaan stap met my 6 weke oue puppy.

By haar huis, is die motor se remligte nog rooi-warm. Ek sien sy staan by die kardeur. “Ja maar kan mamma nie vir my asseblief net ‘n rok maak nie.” Die volgende oomblik hoor ek hoe daar ‘n skirl geluid uit die kar los-skeur. My fok dis haar ma! En toe hoor ek nog iets. “Jy? ‘n Rok? Moet jy dit nie eerder ‘n tent noem nie? Wa-ka-ka-ka-ka! Nee fok my kind. Kyk hoe lyk jy? Teen die spoed gaan ek eerder erf van jou as jy van my. Doen iets aan daai hompe stukke vet. Sies!”

En daar terwyl my puppy nie die leiband om haar nek kan verstaan nie, reverse die kar met die rooi rem-ligte vinnig agtertoe, pof handjie word in die lug gesteek vir ‘n waai en daar trek haar onliefdevolle moeder weg ;los haar netso in haar driveway staan. As jou ma nie eers vir jou lief is nie, gaan niks daardie leë kol vervang nie. En dit help nie om mislik te wees daaroor nie. Such is life. Obviously het ek ook vergeet ek staar na haar.

“Warrefok kyk jy Klara?” Ek kon net my kop skud voor sy met drillende boude haar huis in is.