Haar kinders se koppe
is altyd na die teerpad gedraai. Kyk niks in die oog nie. So asof iets hulle
druk op hulle nekke. Sy, aan die ander kant kyk alles vierkantig in die oë maar
nooit sonder ’n frons nie. Nog voor sy haar twyfel van die oomblik uitspreek,
sê haar gesig dit reeds. Maar eintlik wil jy nie hê sy moet haar mond oopmaak
nie.
Haar stem is nie skril
nie. Dit sny eerder. Soos ’n mes-gooier in die sirkus boor haar stem elke woord
deur jou lyf. Sekuur. Dodelik.
Sy was nie so nie.
Daar was ’n tyd wat haar gesig bewolkloos was. Nie ’n druppel van ’n dag oud
nie. Die kinders het langs haar gehuppel en hulle het nooit opgehou kwetter
nie. Haar stem was toe sag, warm, woorde soos komberse wat alles toegemaak het,
heelgemaak het, beter gemaak het, soos pleisters.
Maar die kleurvolle
prentjie het stadig begin verdof.
Dit was eendag in die
mislikepaliteit. Die ry was lank. Sy het moeg gelyk. Iets genoem van die een
bloedjie wat middeloorontsteking het en haar die heelnag wakker gehou het.
Daarom was dit normaal vir haar om later brom-brom in die ry te staan wat nie
vorentoe beweeg nie. Nog meer normaal vir haar om harder haar misnoeë uit te
spreek. En veel later nadat kassiere haar tussen hulle soos ’n pingpong
balletjie rondgestuur het, kwaad te word en moerig uit te storm. Haar selfoon
het kort-kort tussen al hierdie dinge gebiep. Sy’t meer angstig geraak en meer geïrriteerd.
Ek het daai dag dit afgeskryf as moegheid + mislikepaliteit = bound to happen
frustration.
By die skoolkruising
het ek haar ’n week later weer gesien. ’n Kind het voor haar kar ingehardloop.
Sy was haastig. Sy het die kind byna-byna getref. Met ’n wit gesig het sy
skellend uit die kar geklim en die kind sy fortune vertel. Haar woorde het nie
gegaan oor veiligheid of gevaar nie, maar hoe die kind nie gekyk het nie.
Flippit man, kyk net!
’n Maand later het ek
in die apteek gestap en daar het sy met bewende hande na haar beursie gegryp al
swetsend want mediese fondse is ’n donnerse klug, niks meer as diewe wat jou
geld vat vol leë beloftes nie. Die dame agter die toonbank het gelyk of sy al ’n
halfuur terug wou gaan pee het soos sy ongemaklik rondgetrippel het. Daar het
ek vir die eerste keer haar skel stem gehoor.
Die dag wat ek ’n speech
by die laerskool moes gaan gee het oor hoekom kinders liefs nie skrywers moet
word nie, het ek haar weer gehoor. Sekuur, sissend, skellend teenoor ’n juffrou.
“Maar dan’s jy die een wat eintlik donners stupid is en nie my kind nie. Moet
julle klomp onnies nie gereeld gaan vir ’n refresher courses nie. Hoe de fok
moet my kind iets leer van jou as jy so ooglopend deur die kak is?”
Teen die tyd het die
skinder dik geloop. Een vir een het mense begin bang word en anderpad gekoes
wanneer sy in aantog was. Haar frons was diep en hard op haar gesig afgeëts.
Moenie haar bestelling in ’n restaurant opneuk nie. Moenie voor haar inry nie.
Moenie haar skeef aankyk nie. Moenie haar vlak-vat nie. Het die hele wêreld nou donners stupid
geraak?! Kyk net die swak kwaliteit van vrugte in die winkel! Kyk hoe stadig
loop hy om petrol in te gooi! Flippin dom asshole wat te lui is om te werk.
En so het die wêreld te
dom geraak vir haar. Daar was niks meer joy vir haar in die dag nie. Alles was
te vlak. Niemand gee meer om om…wel om te gee nie. Sy laat nie so oor haar loop
met below standard ape nie.
Sit sy eendag in die
restaurant. Haar dogter is nie tevrede met haar milkshake nie. Te dik om te
drink. Ek maak flou geselsies tussen die skellery deur na die “dom waitress wat
te lui was om die milkshake behoorlik ’n spin te gee in die masjien. Wil sy
haar kind nou laat verstik of haarself entertain met ’n 12jarige se brain
freeze?”
Later toe die kinders
badkamer toe is, kyk sy my aan. ’n Kar het een keer te veel gerem op haar
gesig. Moeg. Bleek.
“Nee, Klara. Ek’s nie
stupid nie. Ek weet ek word beskinder in hierdie dorp. En dis fine. Ek het dit
oor myself gebring.” Haar selfoon lui en sy druk dit argeloos dood.
Stomgeslaan oor die
helder eerlikheid, kan ek steeds dan nie verstaan hoekom sy dan nie haar
attitude verander nie. Sy wens sy kon. Maar waar gaan haal sy dit? Dit wat sy
nodig het om weer te lag. Waar?
I don’t get it. Die
kinders kom terug uit die badkamer. Die dogter wys haar selfoon. “Pappa het
gebel. Hy sê mamma het vergeet om die asbliksak uit te vat en om vir hom
sigarette te los. Hy sê ook mamma moet hom bel, want mamma antwoord nie mamma
se foon nie.”
Die waitress het
angstig nader gestap om die rekening te gee. “Moenie dink jy kry ’n tip by my
vandag nie meisietjie. Jou diens was besonders kak om die minste te sê en vra
tog asseblief vir jou baas wat beteken ’n toasted broodjie. Dit beteken dit
moet darem ten minste lyk of dit getoast was. Of hoe?”
And then I got it. Die
heel stupidste ene van almal is sy. En sy weet dit. Want elke aand wanneer sy
slaap kyk sy in sy gesig vas. En sy weet sy het ja gesê die dag toe hy haar
gevra het om te trou. Dis die downside van liefde wanneer dit jou voetwerk verander.