Die bang-babeblaas, hy praat soos die kind...

“Het jy al na kinders geluister?”

Vicky van die koekiewinkel het kom koffie drink nadat Susan haar gat weer lam maak oor diens en hoe treurig haar koekies lyk. Nou skuil Vicky in die koffiekroeg tot vet Susan se vetgat uit haar winkel is na ’n dosyn koeksisters.

Ek reken ek luister maar na almal om my. Dis wat skrywers doen – hulle kyk en maak notas en daarna flans hulle alles deurmekaar sodat ander mense nie offended raak wanneer hulle hul eie kak lees nie.

Vicky wil-wil haar vererg vir my dwars antwoord. Sy sou sweer twee weke in die wildtuin sou my uitgesorteer het, maar sy sien ek was nog ’n week kort.

Ek meet haar met my oë.

“Wat wil jy sê oor kinders, Vicky?” Elke woord wurg by my mond uit.

“Nee, ek wil eers weet hoekom jy so moerig is Klara. Ons het jou verlang en hier sit jy weer met jou ou dikbek. Ag nee, man. Vlieg in jou moer. Ek loop sommer.”

Ok ek voel skuldig. Ek voel moer skuldig. En as ek moer skuldig voel raak ek later so kwaad en dan voel ek éérs skuldig. Vicky sit haar handsak weer stadig neer.

Nou moet ek seker weer verduidelik waaroor ek skuldig voel. Ek voel skuldig omdat ek weke laas iets geskryf het. Ek moes ontspan en dit was vir my uitputtend gewees! Ek doen nie ontspanning nie. Dis vir weduwees en ou mense. Dis vir lui mense. Dis vir…

Vicky reken ek het issues. En my man het seker weer nie huis gehou met my nie. En en en…Precisely why I don’t like sharing. Dan word jy weer veroordeel en jy sak net dieper en dieper weg in nog meer skuldgevoelens! Fok ’n vakansie is ’n straf vir my.

Ek kry die gesprek genadiglik omgedraai na Vicky se eerste vraag – Luister ek na kinders?

Vicky reken kinders en mans klink presies dieselfde. Wanneer kinders met mekaar praat probeer hulle altyd die grootste indruk op mekaar maak. Soos haar twee kinders wanneer hulle aan’t stry is. “Jy gaan banger wees wanneer ek jou ’n poets bak. Nee, jý gaan nog banger wees wanneer ék jou ’n poets bak…” En so neuk dit die hele dag aan.

Maar sy kon nie help om haar man se telefoniese gesprek te hoor met sy vriend ’n paar dae terug nie. Sy vriend se verjaarsdag is om die draai en hulle het reëlings getref oor die afdwingbare kuiertjie.

En toe hoor sy haar man. “Jong ons sal maar ’n draught of twee moet vasvat. Ja, ek’s mos nie bang vir ’n tequila nie. Wat wou, ’n ou Jack Daniels op sy tyd en plenty daarvan sommer die volgende middag. Ja, ek dink ons slaap sommer oor by julle.” Een, twee, drie, blok myself. Mans het soveel spoed wanneer dit gaan oor 'n kuiertjie.

Ek sien Vicky se oë verander van blou na vrees. Haar kak is geboek. Haar man gaan astronomies dronk word en die volgende paar dae gaan senutergend in slow motion verbygaan.

Ek kry haar jammer. Maar sy het ’n punt beet. Mans en kinders klink presies dieselfde wanneer hulle ’n indruk op mekaar wil maak.

Ek het nog nooit twee vrouens vir mekaar hoor sê: “Jong wanneer ek jou weer sien gaan ons tee drink dat die byle huil. Jy gaan moet byhou want mamma is lus om ’n potjie tee ordentlik vas te vat. Ja, jy gaan jou sit moet ken.”

Ek besef skielik, wanneer ek terugkom aarde toe wil ek ’n man wees. Want dan sal ek weet hoe om behoorlik te ontspan en my pelle warm te praat oor ’n aand vol drank. En dan wil ek ’n vrou hê wat deur dit alles by my staan en al het sy vrees in haar oë steeds kans sien vir die volgende dag se mislike kopseer en "dit- wat- ek- aan- myself- gedoen- het" met simpatie te behandel asof sy nie geweet het wat gebeur het was deeglik beplan en inevitable nie.

Vicky skud haar vrees weg. Ek verstaan nie hoe sy dit so maklik regkry nie. Sy verduidelik soos sy haar laaste slukkie koffie vat. Die bang-babelaas, hy praat altyd lank en stadig, veral langer en stadiger soos jy ouer word. Haar man gaan so sleg voel, sy sien actually uit daarna. En dit was aand en dit was môre die volgende dag. En dit was goed genoeg.