Die skril stem van liefde

Haar kinders se koppe is altyd na die teerpad gedraai. Kyk niks in die oog nie. So asof iets hulle druk op hulle nekke. Sy, aan die ander kant kyk alles vierkantig in die oë maar nooit sonder ’n frons nie. Nog voor sy haar twyfel van die oomblik uitspreek, sê haar gesig dit reeds. Maar eintlik wil jy nie hê sy moet haar mond oopmaak nie.

Haar stem is nie skril nie. Dit sny eerder. Soos ’n mes-gooier in die sirkus boor haar stem elke woord deur jou lyf. Sekuur. Dodelik.

Sy was nie so nie. Daar was ’n tyd wat haar gesig bewolkloos was. Nie ’n druppel van ’n dag oud nie. Die kinders het langs haar gehuppel en hulle het nooit opgehou kwetter nie. Haar stem was toe sag, warm, woorde soos komberse wat alles toegemaak het, heelgemaak het, beter gemaak het, soos pleisters.

Maar die kleurvolle prentjie het stadig begin verdof.

Dit was eendag in die mislikepaliteit. Die ry was lank. Sy het moeg gelyk. Iets genoem van die een bloedjie wat middeloorontsteking het en haar die heelnag wakker gehou het. Daarom was dit normaal vir haar om later brom-brom in die ry te staan wat nie vorentoe beweeg nie. Nog meer normaal vir haar om harder haar misnoeë uit te spreek. En veel later nadat kassiere haar tussen hulle soos ’n pingpong balletjie rondgestuur het, kwaad te word en moerig uit te storm. Haar selfoon het kort-kort tussen al hierdie dinge gebiep. Sy’t meer angstig geraak en meer geïrriteerd. Ek het daai dag dit afgeskryf as moegheid + mislikepaliteit = bound to happen frustration.

By die skoolkruising het ek haar ’n week later weer gesien. ’n Kind het voor haar kar ingehardloop. Sy was haastig. Sy het die kind byna-byna getref. Met ’n wit gesig het sy skellend uit die kar geklim en die kind sy fortune vertel. Haar woorde het nie gegaan oor veiligheid of gevaar nie, maar hoe die kind nie gekyk het nie. Flippit man, kyk net!

’n Maand later het ek in die apteek gestap en daar het sy met bewende hande na haar beursie gegryp al swetsend want mediese fondse is ’n donnerse klug, niks meer as diewe wat jou geld vat vol leë beloftes nie. Die dame agter die toonbank het gelyk of sy al ’n halfuur terug wou gaan pee het soos sy ongemaklik rondgetrippel het. Daar het ek vir die eerste keer haar skel stem gehoor.

Die dag wat ek ’n speech by die laerskool moes gaan gee het oor hoekom kinders liefs nie skrywers moet word nie, het ek haar weer gehoor. Sekuur, sissend, skellend teenoor ’n juffrou. “Maar dan’s jy die een wat eintlik donners stupid is en nie my kind nie. Moet julle klomp onnies nie gereeld gaan vir ’n refresher courses nie. Hoe de fok moet my kind iets leer van jou as jy so ooglopend deur die kak is?”

Teen die tyd het die skinder dik geloop. Een vir een het mense begin bang word en anderpad gekoes wanneer sy in aantog was. Haar frons was diep en hard op haar gesig afgeëts. Moenie haar bestelling in ’n restaurant opneuk nie. Moenie voor haar inry nie. Moenie haar skeef aankyk nie. Moenie haar vlak-vat nie.  Het die hele wêreld nou donners stupid geraak?! Kyk net die swak kwaliteit van vrugte in die winkel! Kyk hoe stadig loop hy om petrol in te gooi! Flippin dom asshole wat te lui is om te werk.

En so het die wêreld te dom geraak vir haar. Daar was niks meer joy vir haar in die dag nie. Alles was te vlak. Niemand gee meer om om…wel om te gee nie. Sy laat nie so oor haar loop met below standard ape nie.

Sit sy eendag in die restaurant. Haar dogter is nie tevrede met haar milkshake nie. Te dik om te drink. Ek maak flou geselsies tussen die skellery deur na die “dom waitress wat te lui was om die milkshake behoorlik ’n spin te gee in die masjien. Wil sy haar kind nou laat verstik of haarself entertain met ’n 12jarige se brain freeze?”

Later toe die kinders badkamer toe is, kyk sy my aan. ’n Kar het een keer te veel gerem op haar gesig. Moeg. Bleek.

“Nee, Klara. Ek’s nie stupid nie. Ek weet ek word beskinder in hierdie dorp. En dis fine. Ek het dit oor myself gebring.” Haar selfoon lui en sy druk dit argeloos dood.

Stomgeslaan oor die helder eerlikheid, kan ek steeds dan nie verstaan hoekom sy dan nie haar attitude verander nie. Sy wens sy kon. Maar waar gaan haal sy dit? Dit wat sy nodig het om weer te lag. Waar?

I don’t get it. Die kinders kom terug uit die badkamer. Die dogter wys haar selfoon. “Pappa het gebel. Hy sê mamma het vergeet om die asbliksak uit te vat en om vir hom sigarette te los. Hy sê ook mamma moet hom bel, want mamma antwoord nie mamma se foon nie.”

Die waitress het angstig nader gestap om die rekening te gee. “Moenie dink jy kry ’n tip by my vandag nie meisietjie. Jou diens was besonders kak om die minste te sê en vra tog asseblief vir jou baas wat beteken ’n toasted broodjie. Dit beteken dit moet darem ten minste lyk of dit getoast was. Of hoe?”

And then I got it. Die heel stupidste ene van almal is sy. En sy weet dit. Want elke aand wanneer sy slaap kyk sy in sy gesig vas. En sy weet sy het ja gesê die dag toe hy haar gevra het om te trou. Dis die downside van liefde wanneer dit jou voetwerk verander.