Stéfan se "landing pad"

“Ok. So dis official. Ek’s fokkin veertig.” Sy gee ’n lang sug. Die sug gee mee in ’n hoesbui wat enige emfiseemlyer met trots en agting sal bejeën.  

Ek verstaan dit nie. Naughty fourties, goeie seks, IK, dis alles deel van die 40-plan tog, nie waar nie? Inteendeel, ek kan nie wag om self daai paartie te reël vir my nie.

“Nee, oe my hartjie, jy verstaan die pot sonder die deksel op die oomblik.” Stéfan met sy slap gewrigte en vreeslike pienk das besluit om sy teekoppie neer te sit. As hy dit doen, het hy iets gewigtigs op die hart. En ouderdom val onder die Titanic file – it’s all the way down to the bottom of bottomless.

“Hartjie, kom ons beat nie nou die bush met ’n stomp voorwerp nie. Om oud te word, is net nog ’n plek om jouself te bullshit, soos jy so pas gedoen het. Die waarheid wat jou in sy visier korrel is ’n walglike affêre, Klara.”

“Wat? Jy’s so oud soos wat jy dink jy is.”

Stéfan gee ’n gilletjie. “Oee nog ’n cliché van die Jane Fonda clan!”

“Kyk Klara,” hyg Susan na ’n sluk wyn en haar donkerbrille tot op die punt van haar neus geskuif kry, “Dis die ontnugtering van alles wat meegee. Dis ’n stadige dood.”

Ag nee, asseblief. Ek’s skuins bedonnerd vir hierdie swartgalligheid. Stéfan en Susan kyk my ongestoord aan.

“Ek voel nie eers so oud soos wat ek is nie. My tannie preek dan weekliks nog vir my om age appropriate op te tree. Dit terwyl die boodskap op elke televisie show juis wys hoe ouderdom gefnuik word met Botox, fake love stories en ’n paar gewillige benerige knieknoppe wat enige lang sletterige boot goed laat lyk saam met die gebruik van oordadige make-up. Is verjaarsdae nie veronderstel om een of ander celebration te wees van hoe goed jy voel desondanks jou eie boomringe wat om jou gat hang nie?”

Stéfan kry ’n look in sy oë wat wys ’n beplatsing is naby.  

“Ons almal is nie gebless met jou looks nie Klara. Kyk waarmee moet ek fokkin werk. Hierdie neus, hierdie wenkbroue, my hare…” Sy mondhoeke trek gepynig afwaarts…”My fokkin hare val uit asof ’n boeing daar wil kom land.”

“Én…” kom Susan tussenin sodat Stéfan sy asem en eiewaarde weer van die grond kan optel…”niemand se tande is bestand teen ouderdom nie. Wys my een mens wat oor veertig nie ’n kroon of ’n brug of ’n valstand het nie.  Toe wise-ass. Ons is nie gemaak om goed oud te word nie.”

Wel, met sulke positiewe denkwyses kan mens mos net straal.

Stéfan klits homself regop. “Dis nie wat jy dink nie. Dis wat jy wéét, Klara. My ruggraat het gesprekke met my wat ek eers oor twintig jaar verwag het. En dis nie oor ek en Bollie se manewales in die swembad verlede seisoen nie.”

Soos ’n veldbrand het daai storie in die dorp versprei met net sulke vet hondesterte agterna. Bollie en Stéfan hét beslis onbeskaamd gevry in die swembad…van die mislikepaliteit…all skinny and dipping, maar hulle het beslis nie ge-ballas-bomb van die duikplank af nie. En hulle het nie kliphard “Waa’s jy, wa’s jy, da’s jy(!)” kaalgat gespeel nie en hulle het beslis nie (maar ek meen beslis nie) Vogue van Madonna drie-uur die oggend in die swembad as die nuutste water aerobics vir die Dominee aangebied wat in sy pajamas op hulle afgestorm het  en in die naam van alles wat heilig is gesmeek om dadelik of straight te raak of droog nie. Stéfan het ’n helse ding teen hoogtes. En maak nie saak hoe lus hy vir Bollie was nie, selfs Stéfan het sy perke tydens lus.

“Dis moer eenvoudig julle. Ons gaan almal dood wees. You can either smile about it or die before that date arrives.”

Stéfan brom iets onderlangs. Susan wil weet wat hy gesê het. “Ek sê, ek sal dit like om ten minste te kon kies hoe ek ’n plek verlaat en nie net bloot te aanvaar ek het twee aanloopbane vir ’n haardos en ’n “landing pad” vir ’n helikopter as neus nie.”

Daar het jy dit nou. Oudword is kak lekker.