Die moerse verskil

Eergister hoor ek in ons local kêffie hoe twee mans staan en mor oor hulle onderskeie bankkoste en die diens wat hulle nie kry nie. Die sweterige een is veral ontsteld oor hy nie meer gereeld reminders kry om sy skuld te betaal nie. Die bewerige maer een reken die bank is sweerlik die gedierte waarteen Openbaring ons waarsku. Hulle is moedeloos want eintlik is al die banke dieselfde. En jy voel so magteloos, want wat kan jy nou doen? Die dae is verby waar ’n man met die bankbestuurder kan onderhandel. Dis alles die rekenaar se skuld as jy nie ’n lening kry nie. Die sisteem is die oorsaak dat daar nie ’n persoonlike verhouding tussen ’n man en sy bankbestuurder is nie. Daai dae is verby soos soveel ander goed vir ’n man.

Ja, reken die sweterige ene. Selfs rooivleis soos sy oorlé Mammie dit altyd gemaak het: Ontbyt, middag- en aandete, bestaan nie meer nie. Dis te duur. Die bank vat dan al jou geld en dit wat oorbly vat jou vrou en die kerk.

Die bewerige maer een reken die eindtye is naby. Niks maak meer sin nie.

Ja, selfs sy vrou is die kluts ook nou heeltemal kwyt. Dis nou net oefeninge voor en gesond leef van agter af. So asof daar fout is met hom. Iets wat veronderstel is om goed vir jou te wees het nog nooit so verkeerd gevoel nie. Nee, die ou wêreld is op sy kop ou maat.

Die sweterige een klou sy LOW GI brood onder sy arm. Slag sy vrou hom lewendig durf hy met ’n gewone witbrood by sy huis opdaag!

Jip dis leeu en lamtyd swaer. Flip wat hy nie sal gee net vir ’n ou stukkie skaaptjoppie nie. Of ’n barmhartige bankbestuurder wat die sisteem op sy jis kan skop of enige iets wat net blerriewil maklik is. Als is ’n gesukkel en kômpliekeited. Dit het hom ’n maand gevat net om sy nuwe grassnyer te verstaan. En omdat hy nou nog nie die moerse remote met al sy knoppies onder die knie het nie, swaai sy vrou die septer daar ook. Hy word eintlik naar vir al die stront wat op die televisie is.

Die maer ene herinner sy broer in verdrukking oor die Antichris wat ’n geslepe vabond is en wat onskuldige niksvermoedende siele naderhark aan hulle kele en insleep in sy wêreld.

Nee, kyk wat te erg is, is te erg. Hy gaan sy voet dwars sit met sy vrou en met dominee gaan praat. Hy is immers die man in die huis. Die maer ene klop die groot man op die skouer. Daar gaat hy nou swaer!

Testosteroon wat mekaar aanhits is so mooi soos polonie. Ek kyk na die ry wat nie beweeg nie. Tony, die kêffie owner, sukkel met die Lotto masjien. Ek besluit om later terug te kom en sit my witbrood weer op die rak.

Buite staan beide mans se vrouens by hul motors en praat.

Die sweterige een se vrou is aan die woord terwyl haar arms help prentjies maak met haar woorde. Nee, haar man is so skuins jy kan met hom koekies bak. Sy kan skaars vir hom kyk dan wys hy tande en lyk slaggereed om haar te byt. Die maer ene se vrou skud haar kop in medelye. Sy hou ook nie huis met hare nie. Maar ou boeta laat die pelle bel, jong dan’s dit net smiles all over. Sy wat vir hom ’n tuiste skep is sommer ’n terloopse saak. As sy hom vra wat hom pla dan “karrrrrrring” sy “onnodig”.

Beide van hulle is moeg om so op eiers te loop om hulle mans. Jinne hulle probeer net help en ’n skouer wees, maar dis ’n gees van knorrigheid wat so dik hang jy kan stik daarvan.

Ja, reken die sweterige een se vrou, wanneer sy terugkom aarde toe wil sy ’n man wees. Die maer ene se vrou raak begeesterd. Ja! O die saligheid!  

Die sweterige een se vrou wil gedemp ernstig weet of dit so baie moeite is om net ordentlik te wees met haar? As hy dan nou nie met haar wil praat nie, ten minste net nie so konstant iesegrimmig te wees oor elke donnerse ding nie.

Voordat die maer ene se vrou kan antwoord is beide se mans by hulle.

“Vir wat vat julle so lank?” wil die sweterige man se vrou weet.

Hy ignoreer haar en groet die maer ene met ’n belofte van ’n braai aanstons. Met ’n paar skaaptjoppies op die kole. Daar word kyke oor en weer uitgeruil.

Men are from Mars and women are from Venus. Vrouens moet besef daar’s ’n moerse verskil tussen “nag” en “moan”. Die eersgenoemde is onsexy, terwyl ’n gesonde moanery op sy tyd enige man soos ’n seksgod kan laat voel met die grootste en sterkste voël. En mans…Net soos jy jou ma se kos mis, maak sy staat op haar Moeder se goeie raad met shit soos: "'n Gesonde liggaam huisves 'n gesonde gees". Vrouens wil alles fix met gewigsverlies soos julle probleme oplos met 'n braaitang, warm kole en koue bier. Broers, moenie so bang wees vir praat nie. Dis wreed om jou vrou aan die raai te hou oor wat jou knyp. Praat is nie ’n siekte nie en jou vrou is aan jou kant. Veral wanneer hulle omgee vir julle ou brommerige dose wat als wil “vasvat” behalwe 'n goeie ou chat. Want, face it – ’n vrou wat nag is nie die helfte so arbeidsintensief soos ’n man wat homself bejammer oor dinge nie meer dieselfde is nie. Kyk net hoe tragies het Malema gelyk tussen sy koolkoppe. En wat is so donners sexy daaraan?

Asseblief, vry in vrede hierdie naweek. Ten minste.

RIP Logika

Lena kyk om haar rond. Sy dink nie iemand kyk tans na haar nie. Sy vat ’n tissue en snuit haar neus. Haar donkerbril is stewig op haar gesig, maar haar mondhoeke gee haar weg. Dis afwaarts. Lena werk vandag vanaf die coffee shop. Sy doen al haar bestellings vir haar man se hardeware winkel van haar selfoon af.

Kort-kort biep dit tussendeur, dan kyk sy vlugtig na haar skerm en skud haar kop. Persoonlik dink ek sy sukkel om die skerm te lees deur haar donker lense. Dis nie ’n helder sonskyndag nie. Buite is die wolke dik saamgepak en die winter het orals al nes geskrop. Verder merk ek Lena se naels. Dis swart geverf. Vir hierdie dorpie is dit nie noodwendig die algemene verkose kleur nie. Maar dis nie net haar naels wat swart is nie. Haar kleredrag sowel as haar skoene is swart. Selfs haar lipstiffie is ’n donker plumb osbloed rooi. Not a hint of happiness anywhere.

Ek moes Lena twee keer groet voor sy my gehoor het.

“Wie’s dood Lena?”

Lena reken Logika het tragies die vorige dag gesterf. Sy kyk nie op van haar files wanneer sy dit sê nie. Selfs haar stem klink soos die dood – Laag, emosieloos, not a hint of a joke.

My hart klop in my keel. Hier’s ’n hengse skroef los. As ’n vrou eers begrafnis hou vir skills of emosies, is Tori Amos nie ver nie. Lena se ovaries pomp in die rooi.

Verder wil Lena nie iets sê nie. Nee, wat. Mense wat rou hoef niks verder te verduidelik nie. Toe ek uitwys dat dit wat sy so pas gesê het, geensins sin maak nie, reken sy dis hoekom sy begrafnis hou vir Logika. Wat maak tog sin in vandag se lewe?

Maar Timing is nog alive and well en soos dit gaan in alle goeie stories stap Breggie in, gooi ’n vuil kyk na Lena en pyl na ’n oomblik van wik en weeg af op haar. Lena kyk steeds nie op nie.

“Tannie, ek wil net vir tannie sê dat…”

Lena prewel iets en ek sien Breggie leun met haar lang fietse lyfie nader om beter te hoor.

“Ek kan nie hoor wat tannie sê nie…”

Lena prewel weer iets. Breggie se cleavage is basies in Lena se gesig soos twee konfronterende konstabels soos Breggie haar probeer hoor. Selfs ek leun vorentoe om haar te hoor. En the next moment…

“Maar my fok, kan jy selfs nie eers ordentlik hoor nie. Ek’s nie jou fokkin tannie nie. En ek stel nie belang in jou verskonings nie. Fok weg van my tafel af.”

Breggie se kakebeen kan ’n jet daarin stoor so wyd hang dit oop. My hand ondersteun gelukkig myne.

“Wat de hel het ek aan tannie gedoen?”

Lena pluk haar donkerbril van haar gesig af en die swart maskara het al begin smeer. Breggie skrik haar boeglam.

“Verstaan jy dit nie? In jou eerste vyf dae by my man se winkel was jy nie een keer betyds nie en was jy ook twee dae kwansuis siek sonder ’n doktersbrief. In die grootmenswêreld, Poplap, werk dinge as volg – wys eers wat in jou steek.”

Soos Lena se woorde by haar mond uitgespoeg word, besef sy ook te laat dat haar laaste sin nie goed oorgekom het nie.

“Maar tannie, oom Gerhard het gesê hy stel my aan omdat ek ’n sexy girl is en hy wil graag van die ou garden stock ontslae raak. Ek is aangestel om bietjie flair aan die winkel te gee. Ek het nie nodig om betyds te wees nie. Ek is die sexy girl. En jammer as ek dit in tannie se gesig sê maar my ma sê dat tannie dalk net effens jaloers is. ”

Lena draai na my met haar wenkbroue teen haar haarlyn gelig. “Verstaan jy nou hoekom ek begrafnis hou Klara?

“Inderdaad Lena. Ek is op pad huis toe om ook swart aan te trek. Kry ek en jy mekaar by die kroeg vir die begrafnis?”

Breggie se oë spring soos ’n tennisondersteuner heen en weer en sy het ’n groot frons op haar voorkop. “Beteken dit ek het my werk terug tannie Lena?”

Lena begin hardop te lag. Sy klink moedeloos.

“Ek is nie jou fokkin tannie nie, Breggie.  Het jy iets vir my om op jaloers te wees soos breins Breggie of het jou tiete jou toekoms vooruit geteer?” Lena gryp haar eie borste vas en stoot hulle tot amper onder haar ken terwyl sy verbaas klink en Breggie mok asof sy dit nou eers ontdek:  “My goeiste! Kyk, ek het ook van hulle! Wow, gaan jy nou jou werk terugkry omdat ek ook tiete het soos jy? Neeeeee!”

Breggie het nog daar gestaan toe ons twee al by die deur uit is. En Lena het vergeet om haar donkerbril weer op te sit. There was a hint of a smile. 

Asem

Dit kan enige plek of tyd gebeur. Soms het jy beheer daaroor, ander kere is jy onkant betrap. Ek sien dit op skole se sportvelde. Ek sien dit wanneer mense hulle pos kry en sekere vensterkoeverte oopmaak. Ek sien dit elke Saterdag wanneer groot volwasse mans na die TV staar en hul spanne speel. Soms as jy lucky is, kan jy dit sien tussen twee mense in ’n onbewaakte oomblik. Dan dank jy die universe vir die vlieg-teen-die-muur-oomblik.

’n Paar jaar terug het ek uit ’n winkelsentrum gestap. Ek moes verby ’n restaurant se tafels loop na my kar toe. Die vrou het haar sigaret net aangesteek gehad en gestaar na die man oorkant haar. Hy’t haar in die oë gekyk en gesê: “Dit gaan nie werk nie. Dis verby”. En toe gebeur dit. Sy’t haar asem ingetrek en opgehou. Sy moes dit sometime uitgeblaas het lank reeds nadat ek my kar se deur oopgemaak het.

Soms is dit moeilik om iets wat voor jou afspeel met woorde vas te vat.

Dis soos die millisekonde net voor jou selfoon lui. Die skerm word effens dowwer in jou hand en jy weet iets gaan nou gebeur. Bank, vriend of verkeerde nommer? Of soos die vrou wat na haar slaapkamer stap en sy weet haar man was laaste daar. Tergende vrae soos of die bed opgemaak is en of sy klere weer die wêreld vol lê op die vloer sorg vir jou asem om warm in jou maag rond te hang tot daar ’n resultaat sigbaar is. Dis gewoonlik soos jy dit verwag.

Ek het presies so gevoel toe ek die titel die eerste keer gesien het op die TV-skerm…Being Mandela…

Eers het ek gedink – Nee, kan dit wees? Is dit wat ek dink? En toe die resultaat…Jip dit is wat ek gedink het…en toe word dit erger as wat ek verwag het. Een moerse disgusting teleurstelling. Ek sal selfs so ver gaan om dit walglik te noem. Klomp ryk meisiekinders met ’n belangrike van wat hul lywe Kardashian hou en hul neuse optrek vir goed wat ’n arm man sal hemel toe stuur.

Om dit selfs as utterly fucked up te file is nie genoeg nie. Degrading, onrusbarend, onvanpas of selfs so eenvoudig soos stupid vat dit ook nie geheel en al vas nie. Sien, selfs die kakste goed in die lewe kan mens nie altyd behoorlik in swart woorde op ’n wit papier uitdruk nie.

En toe kom die nuus deur. Madiba is weer in die hospitaal en dinge lyk nie goed nie. Sensasionele hoofopskrifte uitgedink deur ’n sadis skree teen die lamppale: “Berei jou voor op die ergste.”

Jy vang jouself weereens verslaaf aan Twitter en Facebook vir enige brokkie nuus. Jy kry ’n private message van een van jou pelle in Kaapstad “Dude, daar was nou net ’n twenty one gun salute. Beteken dit…?” En dan sê iemand op Twitter ’n uur later: “Dis net die president van Sudan wat opgedaag het.” En jy blaas weer jou asem stadig uit.

Dan begin nagging gedagtes jou asem opvreet – Sê nou die regering besluit om dit eers stil te hou om al hul varkies bymekaar te kry vir die media-malheid wat reeds begin het? Sê nou daar’s nog iets wat hulle nie wil sê nie. Hei, ek’s nie die een wat ’n wet goedgekeur het om sekere goed stil te hou nie. Ek trust nie ’n ou wat ’n huis bou sonder om my te vra of hy my geld kan gebruik daarvoor nie. Nog minder ’n ou wat dink jy kan AIDS afwas in ’n stort soos Kallis in ’n Sanex advertensie. Die ou het meer vrouens as ure wat hy werk in ’n dag. (En presies die rede hoekom ek nie daarvan hou om politiese uitlatings te maak nie, want ek sê dit as ’n burger van die goeie ou RSA en nie die whitey wat moan met ’n brood onder haar arm en slogans op haar t-shirt wat reken apartheid kan nie meer geblame word nie. Ek is gatvol vir ouens wat nie hulle werk doen nie, maar die salaristjek and some huis toe vat sonder ’n gewete. There, I’ve said it. Moving on.)

Maar die ding wat my die laaste paar dae my asem ophou is om Madiba te groet. Ek raak kort-kort ontsteld aan die gedagte. Die pad wat hy gestap het, is massief. Dit kon soveel anders gewees het as hy soos ’n normal human being alles om hom geblame het of met oogklappe die leisels oorgeneem het. ’n Houding ingeslaan om eers Mauritius toe te gaan vir ’n bietjie R&R nadat hy uit die tronk gekom het. Die man het ’n visie gehad desondanks sy omstandighede of die graad van ondenkbaarheid om te bereik wat hy bereik het. I mean honestly, om die rugby World cup te gebruik het om ’n land se mense een stem te maak, was insane en genius.

“Remember to breathe. It is after all, the secret of life.” ― Gregory Maguire, A Lion Among Men. Ek stem nie saam nie. Somtyds gebeur die lewe juis wanneer jy jou asem ophou. En tans hou almal hulle asem op oor Madiba se laaste dae. Jy’s nie net deel van ‘n stukkie geskiedenis nie. Jy’s deel van iemand se pad wat diep spore gelos het vir almal om te volg. Tot by die laaste tree. En dan bye te sê. 

Mnr BMW se need

Eers het ek en Susan hom ontmoet by die koffieshop. ’n Ryk man vol stories van onder begin en bo uitkom. Nou versprei hy die rykdom onder mense wat dit nodig het. Mense wat hy sien potensiaal het.

What a nobel idea. Net jammer dis mense wat dit uitgedink het en nog meer jammerlik probeer uitvoer.

Ek en Susan het die man uitgeluister. Die volgende geleentheid is nommers uitgeruil. Ek is altyd huiwerig daaroor. Sodra jy vir sekere mense jou nommer gee is dit asof hulle jou nommer in persoonlike besit neem en elke dag ses SMS’e afstuur en whatsapps en die bliksem weet wat nog met boodskappies wat ek gewoonlik nie as funny beskou nie al is daar sinnetjies soos “Dis regtig funny!” bygevoeg.  Ek hou nie daarvan om gespam, gebombardeer of misbruik te word met behulp van my selfoonnommer nie. Seriously, mense moet begin dink aan hierdie goed.

Die man, kom ons noem hom Mnr. BMW (ja hy ry die nuutste een met meer knoppies as ’n Boeing 747) het ’n groot belangstelling getoon in my werk. Dis vir hom so interessant “hoe julle mense 'n bestaan maak en aan die lewe bly”.

Julle mense… Met ander woorde kreatiewe mense? Mense wat nie van agt tot vyf ’n ’n kantoor sit en werk vir iemand anders nie?

Mnr. BMW is nie getroud nie. Hy is inteendeel tien jaar terug geskei maar praat glad nie daaroor nie. So toe soos Lazarus se grafsteen daaroor.

“Klara, ek sal vir jou geld gee. Gaan skryf jy enige iets wat jy wil en ek sal die befondsing daarvoor gee. Ek help mos mense. Maak nie saak wat dit kos nie. Die dag toe ek iemand nodig gehad het, was daar niemand vir my nie. Ek weet hoe dit voel.”

Ek het so diplomaties moontlik decline.

En toe kom die eerste SMS. “Hi, julle by die koffieshop?”

En toe die volgende dag kom die volgende SMS. “In die dorp. Kry julle by die koffieshop?”

En die dag daarna. En die dag daarna.

Susan is ewe ordentlik en antwoord terug “Dit sal lekker wees,” maar teen Dag drie begin sy ook verskonings maak… “Jammer, is effens besig vandag.”

Nou kruip ons weg vir Mnr. BMW in my kombuis.

“Fokkin julle mense.”

Susan frons soos sy vir my kyk.

“Die man is ’n loner Susan. Hy het nie vriende nie.”

“Dis mos nie sy skuld nie Klara. In sy lewe kan hy nie almal vertrou nie, want hulle is net vriende met hom oor sy geld.”

Ek reken hy moet dit dan nie so vrylik aanbied nie. Susan lyk skuldig. Sy het geld aanvaar van hom om haar naaldwerk-besigheid ’n hupstoot te gee.

Haar selfoon biep. Dis Mnr. BMW wat gou by haar winkel gestop het. Waar is sy?

Ek skud net my kop en wens haar geluk. Sy behoort nou aan Mnr. BMW. Hy’t haar gekoop.

Susan is moerig. Sy dink darem nie dis so erg nie.

“Susan, hier’s hoe ek dinge sien. Oor ’n week van nou af gaan jy presies sit waar jy sit en ek gaan vir jou ’n bottel warm wax gee waarmee jou hare uit jou kop kan pluk van spyt en frustrasie oor Mnr. BMW.  En daarna gaan ek jou vriendelik herinner aan vandag se gesprek en waarskuwing. Mense soos Mnr. BMW het geen normale vermoëns om vriende te maak nie. Die enigste aangeleerde manier wat hy ken is om mense se vriendskap en respek te koop.”

Susan raak kriewelrig. Sy verpes dit om my voorspellings deur te sit. Glo erger as ’n Sondagdiens waar dominee Viljoen swaarmoedige preke afsteek oor die sondige mens en hoe warm die hel regtig is.

Dis een ding wat die skrywery my geleer het: Elke karakter het ’n need. Elke karakter het ’n want ook. Met ander woorde: ’n Karakter wil graag ’n huisie by die see hê (want), maar dit is belangrik vir daardie karakter om gerespekteer te word deur die gemeenskap (need). Needs and wants. Nog ’n voorbeeld? Ok, vat iemand soos SAUK. They need money and want people to pay their TV license. Die storie lê altyd in hoé hulle dit kry. Dwing hulle dit af, of soos in Mnr. BMW se geval, koop hulle dit? Al wat Mnr. BMW gedoen het was om die algemene mens op straat se want te bepaal en gebruik dit tans to feed his need.  Ek meen, watter mens wil nie meer geld hê nie? En wie wil regtig alleen deur die lewe gaan sonder vriende?

Susan lyk soos ’n rugbyspeler wat die bal gedrop het op die doellyn. Moerig. Sy verskoon haarself en ek sien haar nie vir die res van die week nie. Kry haar in die koffieshop. Nee, sy’t mnr. BMW se geld vir hom teruggegee. Dit was seer, want die nuwe naaimasjien kon glo enige ding met blompatrone vasnaai met die druk van ’n knoppie. Die enigste woorde wat ek Susan mee kon troos is dat dit seerder was vir Mnr. BMW om ge-unfriend te word. 

Improved

"Improved se gat Linda!"

Liewe fok. Wat gaan aan met haar vandag? Sy stry met my oor elke kleinste nietigste dingetjie. Nee, Klara dit was tweehonderd en ses miljoen rand wat Nkandla gekos het. Nee, Klara hulle het Oscar se datum uitgestel na die negentiende Augustus.

“Wat’s jou plak Linda?”

En hier gebeur die voorspelbare van ’n bedonnerde vrou…

“Ek weet nie waarvan jy praat nie, Klara.”

Ontkenning, my ou vriend, ek het jou inderdaad lanklaas gesien. Ja, right.

“Linda, asseblief, jy lieg soos iets wat jou knyp aan jou keel. Jy lyk soos iets wat jou knyp aan jou keel!”

“Al wat ek vir jou probeer sê Klara, voordat jy my liederlik beledig het, is dat ons koffie lekkerder proe vandat daar “Improved” op die label geprint is. Vir wat is jy so kwaad vir my?”

“Want jy’s ’n pyn in die gat Linda. Daar staan “pyn” oor jou gesig geskrywe en jy wil hier kom staan en lieg en sê alles is okei met jou. En almal weet wanneer daar “improved” op enige iets staan dit gewoonlik net ’n sales gimmick is.”  

“Sies vir jou Klara. Ek hoef mos nie met jou oor goed te praat wat my dalk pla nie?”

“Is jy seker? Want jy  probeer nie baie hard om stil te bly nie.”

“Klara, jy moet ophou om mense so te lees. Jy gaan straight hel toe.”

Bingo.

“Linda dit bekommer my dat jy alles so opkrop. Dis nie goed vir ’n mens nie.” Liewe fok dis uitputtend om mense aan die praat te kry. My nuuskierigheid is in flarde.

Linda kyk my kamma geskok aan. En toe breek sy stukkie vir stukkie voor my.  Dis moeite om so ’n groot masker op jou gesig geplak te hou. Die effort is uitmergelend.

Sy en Peet  het dinge opgepatch na hy oor die draad geloer het. Hy’t weggespring met ’n bang. So bly en so dankbaar en so lief. Sy was aanvanklik in die hemel. ’n Vrou wat geag word ver bo die waarde van aardse besittings en die bomenslike deursettingsvermoëns om nooit weer ander pad te kyk nie, want sy is genoeg. Maar sy voel dit nie meer nie. Al wat sy voel is plig. Deesdae is ’n geforseerde glimlag sy grootste deursettingsvermoë. En sy kan sien dis moeite.

Sy dink nie hy loer net anderpad nie. Sy vermoed hy’t oorgesteek.

Ek reken dis tyd dat sy die draad knip. Linda is onkant gevang met my oortuiging. Die stories op die dorp klop met Linda se voorgevoel. ’n Vrou kan sien wanneer sy smile nie tot by sy oë kom nie. Maar Linda skop vas. Hy kan weer daai effort maak soos voorheen. Hy kan weer van vooraf belowe.

Ek wil weet hoeveel keer reken Linda gaan sý die een wees wat “improve” terwyl hy net ’n valse advertensie is?

Linda weet hoe dit die laaste ruk aan haar getorring het. Dit moes getorring het.

Sy kyk weg toe ek dit noem. Die mens kan net vir so lank sober deur die lewe gaan. Daarna druk reality jou voor ’n keuse. Either lieg vir jouself oor jou imaginary lekker koffie of sy figure uit die maatskappy bedoel eerder hulle het ’n way cheaper manier gekry om kostes te bespaar en dit steeds koffie te noem.

“Ag, fokkit Klara. Kan hy nie maar net bedoel wat hy belowe het nie. Hoekom is ek nie genoeg vir hom nie?”

Maar daai een kon ek haar nie antwoord nie.