Mnr BMW se need

Eers het ek en Susan hom ontmoet by die koffieshop. ’n Ryk man vol stories van onder begin en bo uitkom. Nou versprei hy die rykdom onder mense wat dit nodig het. Mense wat hy sien potensiaal het.

What a nobel idea. Net jammer dis mense wat dit uitgedink het en nog meer jammerlik probeer uitvoer.

Ek en Susan het die man uitgeluister. Die volgende geleentheid is nommers uitgeruil. Ek is altyd huiwerig daaroor. Sodra jy vir sekere mense jou nommer gee is dit asof hulle jou nommer in persoonlike besit neem en elke dag ses SMS’e afstuur en whatsapps en die bliksem weet wat nog met boodskappies wat ek gewoonlik nie as funny beskou nie al is daar sinnetjies soos “Dis regtig funny!” bygevoeg.  Ek hou nie daarvan om gespam, gebombardeer of misbruik te word met behulp van my selfoonnommer nie. Seriously, mense moet begin dink aan hierdie goed.

Die man, kom ons noem hom Mnr. BMW (ja hy ry die nuutste een met meer knoppies as ’n Boeing 747) het ’n groot belangstelling getoon in my werk. Dis vir hom so interessant “hoe julle mense 'n bestaan maak en aan die lewe bly”.

Julle mense… Met ander woorde kreatiewe mense? Mense wat nie van agt tot vyf ’n ’n kantoor sit en werk vir iemand anders nie?

Mnr. BMW is nie getroud nie. Hy is inteendeel tien jaar terug geskei maar praat glad nie daaroor nie. So toe soos Lazarus se grafsteen daaroor.

“Klara, ek sal vir jou geld gee. Gaan skryf jy enige iets wat jy wil en ek sal die befondsing daarvoor gee. Ek help mos mense. Maak nie saak wat dit kos nie. Die dag toe ek iemand nodig gehad het, was daar niemand vir my nie. Ek weet hoe dit voel.”

Ek het so diplomaties moontlik decline.

En toe kom die eerste SMS. “Hi, julle by die koffieshop?”

En toe die volgende dag kom die volgende SMS. “In die dorp. Kry julle by die koffieshop?”

En die dag daarna. En die dag daarna.

Susan is ewe ordentlik en antwoord terug “Dit sal lekker wees,” maar teen Dag drie begin sy ook verskonings maak… “Jammer, is effens besig vandag.”

Nou kruip ons weg vir Mnr. BMW in my kombuis.

“Fokkin julle mense.”

Susan frons soos sy vir my kyk.

“Die man is ’n loner Susan. Hy het nie vriende nie.”

“Dis mos nie sy skuld nie Klara. In sy lewe kan hy nie almal vertrou nie, want hulle is net vriende met hom oor sy geld.”

Ek reken hy moet dit dan nie so vrylik aanbied nie. Susan lyk skuldig. Sy het geld aanvaar van hom om haar naaldwerk-besigheid ’n hupstoot te gee.

Haar selfoon biep. Dis Mnr. BMW wat gou by haar winkel gestop het. Waar is sy?

Ek skud net my kop en wens haar geluk. Sy behoort nou aan Mnr. BMW. Hy’t haar gekoop.

Susan is moerig. Sy dink darem nie dis so erg nie.

“Susan, hier’s hoe ek dinge sien. Oor ’n week van nou af gaan jy presies sit waar jy sit en ek gaan vir jou ’n bottel warm wax gee waarmee jou hare uit jou kop kan pluk van spyt en frustrasie oor Mnr. BMW.  En daarna gaan ek jou vriendelik herinner aan vandag se gesprek en waarskuwing. Mense soos Mnr. BMW het geen normale vermoëns om vriende te maak nie. Die enigste aangeleerde manier wat hy ken is om mense se vriendskap en respek te koop.”

Susan raak kriewelrig. Sy verpes dit om my voorspellings deur te sit. Glo erger as ’n Sondagdiens waar dominee Viljoen swaarmoedige preke afsteek oor die sondige mens en hoe warm die hel regtig is.

Dis een ding wat die skrywery my geleer het: Elke karakter het ’n need. Elke karakter het ’n want ook. Met ander woorde: ’n Karakter wil graag ’n huisie by die see hê (want), maar dit is belangrik vir daardie karakter om gerespekteer te word deur die gemeenskap (need). Needs and wants. Nog ’n voorbeeld? Ok, vat iemand soos SAUK. They need money and want people to pay their TV license. Die storie lê altyd in hoé hulle dit kry. Dwing hulle dit af, of soos in Mnr. BMW se geval, koop hulle dit? Al wat Mnr. BMW gedoen het was om die algemene mens op straat se want te bepaal en gebruik dit tans to feed his need.  Ek meen, watter mens wil nie meer geld hê nie? En wie wil regtig alleen deur die lewe gaan sonder vriende?

Susan lyk soos ’n rugbyspeler wat die bal gedrop het op die doellyn. Moerig. Sy verskoon haarself en ek sien haar nie vir die res van die week nie. Kry haar in die koffieshop. Nee, sy’t mnr. BMW se geld vir hom teruggegee. Dit was seer, want die nuwe naaimasjien kon glo enige ding met blompatrone vasnaai met die druk van ’n knoppie. Die enigste woorde wat ek Susan mee kon troos is dat dit seerder was vir Mnr. BMW om ge-unfriend te word.