Die dag toe ek besef hoe stupid ek was, was die dag wat die honde my pads op die grasperk gekou het. Fokkin gruesome.

Soos hierdie egskeiding. Dit wat jy nie wil erken nie, dis wat my breek. Nie dit wat ek jou gegee het of dit wat jy by my weggevat het nie. Dis die miskenning daarvan wat als 'n ronde nul maak.

Die voëltjie het gesing...

Elke oggend en elke sonsondergang sing hulle hoe hulle uitsien na die dag, net om op te som hoe die dag verloop het wanneer die son die grond soen.

Hulle twyfel nooit.

Nie soos mense nie.

So stap Sam na my toe, klaar in die tuin geskoffel met sy sweterige voorkop en sterk voorarms. Sy broekspype onder sy voetsole is 'n verslete getuienis van ver paaie van tuin na tuin. Sondagskool het my 'n natuurlike liefde gegee vir tuinwerkers. Dis hulle wat blomme saai en in die sweet van hul aangesig eienaars kleur gee aan hul status.

"Hoe gaan dit mamma?"

My gesig trek skeef en ek sit my donkerbril op.

"Pa was lanklaas hier by die huis".

Dis nie nodig om my om te spit vir antwoorde nie demmit.

"Hy werk Sam. Jy weet dit mos. Whenever hy nie hier is nie, werk hy."

"Dis reg so mamma."

Sam glimlag. Hy glimlag altyd. Dan begin hy te giggel.

"Daai voëltjie het nou-nou gesing. Ja daar bo my kop. Tjwiep, tjwiep, tjwieeeeep."

Hy lag weer.

Ek lag uit beleefdheid.

"Hy sing 'everything's gonna be alright. Don't worry."

Ek druk my hande onder my lense in en vryf my oë om die water te keer wat vir die soveelste keer die pad ken oor my wange.

"Het hulle dit regtig gesing Sam?"

"Die hele aanmekaar se tyd mamma. Hulle ..."

My selfoon bliep en ek tel dit vinnig op. Dis nie hy nie.

Dis steeds nie hy nie. Al vir drie maande nie hy nie.

Kan niks my help soek na dit wat ek verloor het nie? Hoekom is dit so moeilik vir hom om homself weer te kry en vir my om te laat gaan?

'n Snik later is Sam se arm om my skouer.

"Die voëltjies weet wat om te sing mamma. Hulle sing vir almal. Daarom sing hulle vinnig-vinnig. Hierso. Daarso. Hulle moet oralster sing."

As hulle hier kom sing het, is dit goed so. Gee mens hoop. Weet nog nie vir watter rigting nie. Vir vashou of vir laat gaan.

Either way, als sal ok wees.

Stéfan se "landing pad"

“Ok. So dis official. Ek’s fokkin veertig.” Sy gee ’n lang sug. Die sug gee mee in ’n hoesbui wat enige emfiseemlyer met trots en agting sal bejeën.  

Ek verstaan dit nie. Naughty fourties, goeie seks, IK, dis alles deel van die 40-plan tog, nie waar nie? Inteendeel, ek kan nie wag om self daai paartie te reël vir my nie.

“Nee, oe my hartjie, jy verstaan die pot sonder die deksel op die oomblik.” Stéfan met sy slap gewrigte en vreeslike pienk das besluit om sy teekoppie neer te sit. As hy dit doen, het hy iets gewigtigs op die hart. En ouderdom val onder die Titanic file – it’s all the way down to the bottom of bottomless.

“Hartjie, kom ons beat nie nou die bush met ’n stomp voorwerp nie. Om oud te word, is net nog ’n plek om jouself te bullshit, soos jy so pas gedoen het. Die waarheid wat jou in sy visier korrel is ’n walglike affêre, Klara.”

“Wat? Jy’s so oud soos wat jy dink jy is.”

Stéfan gee ’n gilletjie. “Oee nog ’n cliché van die Jane Fonda clan!”

“Kyk Klara,” hyg Susan na ’n sluk wyn en haar donkerbrille tot op die punt van haar neus geskuif kry, “Dis die ontnugtering van alles wat meegee. Dis ’n stadige dood.”

Ag nee, asseblief. Ek’s skuins bedonnerd vir hierdie swartgalligheid. Stéfan en Susan kyk my ongestoord aan.

“Ek voel nie eers so oud soos wat ek is nie. My tannie preek dan weekliks nog vir my om age appropriate op te tree. Dit terwyl die boodskap op elke televisie show juis wys hoe ouderdom gefnuik word met Botox, fake love stories en ’n paar gewillige benerige knieknoppe wat enige lang sletterige boot goed laat lyk saam met die gebruik van oordadige make-up. Is verjaarsdae nie veronderstel om een of ander celebration te wees van hoe goed jy voel desondanks jou eie boomringe wat om jou gat hang nie?”

Stéfan kry ’n look in sy oë wat wys ’n beplatsing is naby.  

“Ons almal is nie gebless met jou looks nie Klara. Kyk waarmee moet ek fokkin werk. Hierdie neus, hierdie wenkbroue, my hare…” Sy mondhoeke trek gepynig afwaarts…”My fokkin hare val uit asof ’n boeing daar wil kom land.”

“Én…” kom Susan tussenin sodat Stéfan sy asem en eiewaarde weer van die grond kan optel…”niemand se tande is bestand teen ouderdom nie. Wys my een mens wat oor veertig nie ’n kroon of ’n brug of ’n valstand het nie.  Toe wise-ass. Ons is nie gemaak om goed oud te word nie.”

Wel, met sulke positiewe denkwyses kan mens mos net straal.

Stéfan klits homself regop. “Dis nie wat jy dink nie. Dis wat jy wéét, Klara. My ruggraat het gesprekke met my wat ek eers oor twintig jaar verwag het. En dis nie oor ek en Bollie se manewales in die swembad verlede seisoen nie.”

Soos ’n veldbrand het daai storie in die dorp versprei met net sulke vet hondesterte agterna. Bollie en Stéfan hét beslis onbeskaamd gevry in die swembad…van die mislikepaliteit…all skinny and dipping, maar hulle het beslis nie ge-ballas-bomb van die duikplank af nie. En hulle het nie kliphard “Waa’s jy, wa’s jy, da’s jy(!)” kaalgat gespeel nie en hulle het beslis nie (maar ek meen beslis nie) Vogue van Madonna drie-uur die oggend in die swembad as die nuutste water aerobics vir die Dominee aangebied wat in sy pajamas op hulle afgestorm het  en in die naam van alles wat heilig is gesmeek om dadelik of straight te raak of droog nie. Stéfan het ’n helse ding teen hoogtes. En maak nie saak hoe lus hy vir Bollie was nie, selfs Stéfan het sy perke tydens lus.

“Dis moer eenvoudig julle. Ons gaan almal dood wees. You can either smile about it or die before that date arrives.”

Stéfan brom iets onderlangs. Susan wil weet wat hy gesê het. “Ek sê, ek sal dit like om ten minste te kon kies hoe ek ’n plek verlaat en nie net bloot te aanvaar ek het twee aanloopbane vir ’n haardos en ’n “landing pad” vir ’n helikopter as neus nie.”

Daar het jy dit nou. Oudword is kak lekker. 

Die skril stem van liefde

Haar kinders se koppe is altyd na die teerpad gedraai. Kyk niks in die oog nie. So asof iets hulle druk op hulle nekke. Sy, aan die ander kant kyk alles vierkantig in die oë maar nooit sonder ’n frons nie. Nog voor sy haar twyfel van die oomblik uitspreek, sê haar gesig dit reeds. Maar eintlik wil jy nie hê sy moet haar mond oopmaak nie.

Haar stem is nie skril nie. Dit sny eerder. Soos ’n mes-gooier in die sirkus boor haar stem elke woord deur jou lyf. Sekuur. Dodelik.

Sy was nie so nie. Daar was ’n tyd wat haar gesig bewolkloos was. Nie ’n druppel van ’n dag oud nie. Die kinders het langs haar gehuppel en hulle het nooit opgehou kwetter nie. Haar stem was toe sag, warm, woorde soos komberse wat alles toegemaak het, heelgemaak het, beter gemaak het, soos pleisters.

Maar die kleurvolle prentjie het stadig begin verdof.

Dit was eendag in die mislikepaliteit. Die ry was lank. Sy het moeg gelyk. Iets genoem van die een bloedjie wat middeloorontsteking het en haar die heelnag wakker gehou het. Daarom was dit normaal vir haar om later brom-brom in die ry te staan wat nie vorentoe beweeg nie. Nog meer normaal vir haar om harder haar misnoeë uit te spreek. En veel later nadat kassiere haar tussen hulle soos ’n pingpong balletjie rondgestuur het, kwaad te word en moerig uit te storm. Haar selfoon het kort-kort tussen al hierdie dinge gebiep. Sy’t meer angstig geraak en meer geïrriteerd. Ek het daai dag dit afgeskryf as moegheid + mislikepaliteit = bound to happen frustration.

By die skoolkruising het ek haar ’n week later weer gesien. ’n Kind het voor haar kar ingehardloop. Sy was haastig. Sy het die kind byna-byna getref. Met ’n wit gesig het sy skellend uit die kar geklim en die kind sy fortune vertel. Haar woorde het nie gegaan oor veiligheid of gevaar nie, maar hoe die kind nie gekyk het nie. Flippit man, kyk net!

’n Maand later het ek in die apteek gestap en daar het sy met bewende hande na haar beursie gegryp al swetsend want mediese fondse is ’n donnerse klug, niks meer as diewe wat jou geld vat vol leë beloftes nie. Die dame agter die toonbank het gelyk of sy al ’n halfuur terug wou gaan pee het soos sy ongemaklik rondgetrippel het. Daar het ek vir die eerste keer haar skel stem gehoor.

Die dag wat ek ’n speech by die laerskool moes gaan gee het oor hoekom kinders liefs nie skrywers moet word nie, het ek haar weer gehoor. Sekuur, sissend, skellend teenoor ’n juffrou. “Maar dan’s jy die een wat eintlik donners stupid is en nie my kind nie. Moet julle klomp onnies nie gereeld gaan vir ’n refresher courses nie. Hoe de fok moet my kind iets leer van jou as jy so ooglopend deur die kak is?”

Teen die tyd het die skinder dik geloop. Een vir een het mense begin bang word en anderpad gekoes wanneer sy in aantog was. Haar frons was diep en hard op haar gesig afgeëts. Moenie haar bestelling in ’n restaurant opneuk nie. Moenie voor haar inry nie. Moenie haar skeef aankyk nie. Moenie haar vlak-vat nie.  Het die hele wêreld nou donners stupid geraak?! Kyk net die swak kwaliteit van vrugte in die winkel! Kyk hoe stadig loop hy om petrol in te gooi! Flippin dom asshole wat te lui is om te werk.

En so het die wêreld te dom geraak vir haar. Daar was niks meer joy vir haar in die dag nie. Alles was te vlak. Niemand gee meer om om…wel om te gee nie. Sy laat nie so oor haar loop met below standard ape nie.

Sit sy eendag in die restaurant. Haar dogter is nie tevrede met haar milkshake nie. Te dik om te drink. Ek maak flou geselsies tussen die skellery deur na die “dom waitress wat te lui was om die milkshake behoorlik ’n spin te gee in die masjien. Wil sy haar kind nou laat verstik of haarself entertain met ’n 12jarige se brain freeze?”

Later toe die kinders badkamer toe is, kyk sy my aan. ’n Kar het een keer te veel gerem op haar gesig. Moeg. Bleek.

“Nee, Klara. Ek’s nie stupid nie. Ek weet ek word beskinder in hierdie dorp. En dis fine. Ek het dit oor myself gebring.” Haar selfoon lui en sy druk dit argeloos dood.

Stomgeslaan oor die helder eerlikheid, kan ek steeds dan nie verstaan hoekom sy dan nie haar attitude verander nie. Sy wens sy kon. Maar waar gaan haal sy dit? Dit wat sy nodig het om weer te lag. Waar?

I don’t get it. Die kinders kom terug uit die badkamer. Die dogter wys haar selfoon. “Pappa het gebel. Hy sê mamma het vergeet om die asbliksak uit te vat en om vir hom sigarette te los. Hy sê ook mamma moet hom bel, want mamma antwoord nie mamma se foon nie.”

Die waitress het angstig nader gestap om die rekening te gee. “Moenie dink jy kry ’n tip by my vandag nie meisietjie. Jou diens was besonders kak om die minste te sê en vra tog asseblief vir jou baas wat beteken ’n toasted broodjie. Dit beteken dit moet darem ten minste lyk of dit getoast was. Of hoe?”

And then I got it. Die heel stupidste ene van almal is sy. En sy weet dit. Want elke aand wanneer sy slaap kyk sy in sy gesig vas. En sy weet sy het ja gesê die dag toe hy haar gevra het om te trou. Dis die downside van liefde wanneer dit jou voetwerk verander. 

Die hel is los, sykouse en al

Die hel is los in die dorp. Die bakhande is uit en die skinder loop dik oor twee moeders, hul bloedjies en die fight wat rofstoei dames soos kinderoppassers laat lyk het. Maar dit gaan nie oor die kinders nie. Ek weet, ek het ook daai fout gemaak. Wanneer gaan ’n fight ooit oor die ooglopende redes?

In die een hoek het ons vir Mev. Heilig. Onder haar belt is:

A] Twee suksesvolle egskeidings

B] Vyf kinders waarvan een oorlede is (niemand weet tot vandag toe hoekom nie)

C] ’n Vrou in diens van God en alles wat reg is

D] Bitter

In die ander hoek het ons Mev. Gelukkig

A] Een keer suksesvol geskei en een keer suksesvol getroud

B] Een dogter

C] Nie gelowige

D] Gelukkig

Soos ek nou al die Lewe se twist en turns ervaar het, is die Lewe veral mal daaroor om kompleet soos ’n sadis die uiterstes om ’n tafel te nooi en dan terug te sit en te kyk wat uitbroei. In hierdie geval het hierdie twee vrouens se dogters baie goeie vriende geword. En dis presies waar die Lewe se sadistiese kant begin ritme kry het.

Mev. Heilig is nie gelukkig met hoe haar lewe uitgedraai het nie. Onderhoud vir haar vyf kinders was nooit ’n happy gebeurtenis nie en sente-omdraai was nie meer ’n kuns nie. Sy vra nie vrae nie, want sy “weet alles het ’n doel, want Hy bepaal haar roete.” Diplomaties-plegtig-moerig vir al die swaarkry en uitdagings op haar pad. Sy is dus gedurig in uiterste konflik met haarself. Soos haar ooptoonskoene saam met sykouse. Absoluut onooglik! Die fok weet hoe iemand in sy regte brein vir ’n millisekonde kan dink dis hoe jy op straat kan verskyn.

Mev. Gelukkig is nooit aangetrek sonder haar glimlag nie. Dit konfoes die hel uit christene, want goddeloses moet mos swaarkry, in vrees lewe en 100% suiwer assholes wees. Jy is mos niks sonder Sy liefde nie.

Die eerste waarskuwingskoot het Mev. Gelukkig gevuur toe Mev. Heilig se bloedjie vreeslik demanding in die naam van Jesus en alles wat goed is, Mev. Gelukkig se bloedjie ontstig en ontstel het en selfs so ver gegaan het om haar een pop des moers te breek. Mev. Gelukkig het ten einde laaste ingegryp en ’n berispende SMS afgevuur na Mev. Heilig maar ook aan die einde van die SMS as nagedagte bygevoeg vir hulle twee om die saak oor ’n koffietjie vas te vat.

Mev. Heilig het in stilte dit van die hand gewys.

Maar die sadistiese kant van die Lewe was nog nie klaar nie. Daar’s mos ’n button gepush, ’n resultaat verkry. Why not take it further?

En so raak die twee dogters weer vriende. Mev. Heilig en Mev. Gelukkig het die op en aflaai van hul onderskeie bloedjies so gesinkroniseer dat hulle nie mekaar se paaie gekruis het vir ’n paar maande nadat die dogters hul vriendskap hervat het nie.

En later het die twee meisiekinders so lekker maats geword dat met die eerste geleentheid wat Mev. Gelukkig ’n funksie gehad het, het haar dogter, as expected van normale kinders wat vriende is, voorgestel of sy nie by haar maatjie kan gaan oorslaap nie. Mev. Gelukkig was aanvanklik huiwerig. Mev. Gelukkig het wel ’n kognitiewe besluit geneem om haar dogter se keuse in vriende te ondersteun al verstaan sy dit nie noodwendig nie.

En toe gooi die Lewe die eerste chilli in die pot – Mev. Heilig eis eers ’n verskoning van Mev. Gelukkig.

Mev. Gelukkig was aanvanklik flabbergasted oor die parmantige versoek, maar het weereens haar dogter se geluk eerste gestel. Mev. Gelukkig het die volgende goed self vir my vertel.

“Man Klara, ek het my trots gesluk en haar geskakel, maar sy’t hierdie kak houding van ek wat haar iets skuld. Holier than thou houding, né?” (Mev. Gelukkig hou van die woordjie “né”.)

Mev. Heilig het weliswaar ingestem vir haar dogter om oor te slaap. Wat sy vergeet het om te noem was dat die kind op die vloer sou slaap, maar dit was nie die ergste nie. Mev. Heilig dôner glo die sewe soorte kak uit haar bloedjies durf hulle terugpraat, nie luister nie of in die algemeen haar lewe verder verongemaklik as wat dit reeds is met die plan van Bo. Sy het ook Mev. Gelukkig se bloedjie tot ewige hel verdoem omdat háár ma die Antichris is. En Mev. Gelukkig het net daar die streep getrek.

Soos die Lewe se sadistiese kant momentum kry, werk dit ook so uit dat die twee moeders mekaar na afloop van dié naweek by die nasorgsentrum raakloop.

Mev. Heilig se lip was gebruiklik opgeswel van die natuurlike bitterheid in haar lyf. Mev. Gelukkig het met haar perdebylyf vol woede oor die grasperk ge”motor” en voor mev. Heilig besef wat aangaan was Mev. Gelukkig in haar persoonlike heilige spasie.

“Nee, Klara toe spat die kak. Ek het nie vir ’n fok teruggehou nie.”

Mev. Heilig het glo later in tale gepraat maar toe sy Mev. Gelukkig toesnou as ’n slegte voorbeeld vir haar goddelose dogter, het die eerste lae vertikale poesklap geval. Teen die tyd wat die nasorgsentrumpersoneel by die dames uitgekom het, was Mev. Heilig se sykouse in flarde, Mev. Gelukkig se een nael gechip en beide dogters besig om vir Mev. Gelukkig aan te cheer. Totale chaos. The spectacle of spectacles. Die bakhande was warm geskinder: Jesus teen die Antichris. Good vs Evil. Of was dit? Want wie is “Good” en wie is “Evil”? Die dorp was verdeel. Die Verligtes teen die Uitverkorenes.

Dié wat hul ondersteuning vir Mev. Heilig gewys het, het almal begin ooptoonskoene met sykouse dra in weerbarstige protes teen die Onheiliges. Die ongelowiges het rock&roll kliphard geluister.

Mev. Gelukkig sit met haar koffie en sigaret voor my. Haar voet tik saam met ACDC se Back in Black wat speel op die agtergrond in my kombuis.

Ek het net een vraag…Wat van die twee meisiekinders?

“Nee, Klara. Hulle is nog dik tjommies. Ek weet die meisiekind kry swaar onder haar ma se verwyte. Sy speel in die geheim met my dogter. Wat ’n klomp kak vir ’n arme kind om op te vreet.”

Ek skud net my kop en hoop in my binneste van binnestes ’n lig gaan een of ander tyd aan want hierdie dorp se mense is naby aan ’n jihad of note.

 “Ek is gatvol vir christene wat my veroordeel omdat ek nie ’n geloof aanhang nie, Klara. Fokkit, ons constitution sê dan vryheid van geloof en assosiasie, maar dit bestaan net in die ink wat dit geskryf is. Jy weet in die skool beoefen hulle steeds godsdiens né? Al is dit teen die onderwysbeleid né? Aan die begin van die jaar vra die skool alle ouers om toestemming te gee vir hulle kinders om godsdiensklasse by te woon. Wat anders is dit as diskriminasie sou jy weier? Al die ongelowige kinders moet dan tydens daardie klasse biblioteek toe gaan sodat dié juffrou die twee of drie onskuldige kinders vir vyf en twintig minute lank kak uitkyk, haar kop skud en opmerkings maak van die “arme verdoemdes”.  Ander onderwysers target hierdie kinders om al hul frustrasies op uit te haal. Huiswerk word uitgeskeur, toetse word strawwer gemerk. Dis verkak! Né? En dis nie asof ons ongelowiges omdraai en mense probeer “red” of “oortuig” om op te hou glo nie. Ons hou ons bekke en respekteer hulle besluite. Né? Wanneer gaan hulle dit wat hulle Sondag na Sondag verkondig begin toepas en die vervolging vir hul Herder los?”

Ons land is nog nie ryp vir al die intensies van ons Grondwet nie. Ek het aanvanklik so gedink. Tot ek die twee meisiekinders verby my huis sien stap het. Hulle het gelag en gesels. En toe tref dit my. Gaan na die kinders en word wys en los die miere om te doen wat hulle moet doen. Daar’s hoop vir môre. 

Sy kyk ander pad

Dis ’n warm dag vandag. Kan dit eintlik nie glo so tussen winter deur nie. Sonskyn en hitte. Geen kaggelvuur of naarstig koffiemaak om soos ’n wafferse sop-advertensie jou hande om die beker te vou nie. Alhoewel daarin saligheid is. Hitte is veiligheid. 

Daarom was dit opvallend toe ek haar sien. Die apteker se vrou. Eers het ek gedink dis my verbeelding. Haar hande het om haar koffiebeker gevou. Vandag.  En sy’t voor die kaggel gaan sit in die koffiekroeg, terwyl almal buite op die stoep was besig om elke stukkie sonlig op te suig. Die kaggel was weer vir een of ander duistere romantiese rede aan danksy die ongeduldige mollige waitress wie ek nou nog sweer het so dik begin raak vandat sy hier begin werk het en die kaaskoek deur Margie gemaak word.

Ek het my sigaret met ’n kooltjie gaan aansteek, my lighter in my broeksak.

“Klara jy weet jy mag nie rook in die koffiekroeg nie!”  Die waitress prop ’n stuk kaaskoek in haar kies. Fok sy lyk nes ’n eekhoring.

Haar kwaai aanmaning is presies waarvoor ek gewag het.

“Ag, sorry man, my lighter het die gees gegee,” sê ek en bestel nog ’n koffie om haar iets te gee om te doen anders as eet.  Ek draai na die apteker se vrou om te kyk of daar oogkontak is van haar kant af. Nope. Niks. Sy kyk myle in die vuur in.

Haar selfoon lui. Ek ken die wysie. Bob Dylan se All I want to do. Sy probeer haar selfoon uit haar handsak kry terwyl die song vorder na die chorus. Sy kyk na die skerm.

No and I ain’t lookin’ to fight with you, frighten you or tighten you. Drag you down or drain you down. Chain you down or bring you down. All I really want to do is, baby, be friends with…

Haar selfoon hou op met lui. Sy kyk nog ’n rukkie na haar selfoonskerm en druk dit weer terug in haar handsak.

Van die koffiekroeg se deur kan jy net twee groot stoele se rugkante sien voor die kaggel. Jy kan nie uitmaak wie in die stoel sit nie.  Een van my persoonlike gunsteling wegkruipplekke in hierdie dorp. Die deur swaai oop en die apteker kyk vinnig rond en staan voor by die counter.

’n Ploffie asseblief. Die waitress is nie getrain in dorp-lingo nie en haar algemene kennis suck. Hy moet twee keer vra, elke keer harder. Later is hy amper paniekerig. “Dis ’n donnerse koffie met ’n skeut whiskey in!”

Die waitress vererg haar en plak ’n koffiebeker hard op die counter neer.

Ek steek my sigaret met my lighter aan en gaan sit skuins voor die kaggel sodat ek tussen die twee stoele se ruglenings na die counter se rigting kan kyk.

“Dis ’n wegneemkoffie asseblief.” Die apteker kyk senuweeagtig rond. Die mollige waitress se lyf raak aspris en stadig. Sy mors suiker soos sy mik na die polystyrene koppie.  

Die apteker se vrou sit doodstil in haar stoel.

Die apteker se geldnoot is reeds in sy hand. Soos die waitress die geld vat gaan sy lippe reeds na die stomende koppie se rand en brand sy lippe soos hy ’n groot sluk probeer vat.

“Dankie,” sê hy oor sy skouer by die kroegdeur.

Ek kyk na haar voor die vuur.

“Wil jy praat?”

Sy kyk nie weg van die vuur af nie.

“Ek het al. Dit help nie.”

“Wat gaan jy doen?” Ek gaan sit langs haar en rook nou onbeskaamd my sigaret. Fok die waitress.

Eers dog ek sy het my nie gehoor nie.

“Wat kan ek doen Klara? Hom voor ’n ultimatum stel? Hom vertel hy’s die grap van hierdie dorp? Dink jy hy gaan ophou drink omdat niemand hom ernstig opneem nie?  Of alles waarvoor ons so hard gewerk het, weggooi? Hy’s ’n volwassene maar mens sal dit nie sê soos hy vloermoere gooi wanneer ek hom konfronteer daaroor nie. Ek doen die enigste ding wat ek kan doen.”

Sy draai haar gesig weg van die vuur en kyk na die as van my sigaret.

Sy draai haar gesig stadig weg en staar weer na die vuur, haar rug na die koffiekroeg se deur gekeer. 

Die bang-babeblaas, hy praat soos die kind...

“Het jy al na kinders geluister?”

Vicky van die koekiewinkel het kom koffie drink nadat Susan haar gat weer lam maak oor diens en hoe treurig haar koekies lyk. Nou skuil Vicky in die koffiekroeg tot vet Susan se vetgat uit haar winkel is na ’n dosyn koeksisters.

Ek reken ek luister maar na almal om my. Dis wat skrywers doen – hulle kyk en maak notas en daarna flans hulle alles deurmekaar sodat ander mense nie offended raak wanneer hulle hul eie kak lees nie.

Vicky wil-wil haar vererg vir my dwars antwoord. Sy sou sweer twee weke in die wildtuin sou my uitgesorteer het, maar sy sien ek was nog ’n week kort.

Ek meet haar met my oë.

“Wat wil jy sê oor kinders, Vicky?” Elke woord wurg by my mond uit.

“Nee, ek wil eers weet hoekom jy so moerig is Klara. Ons het jou verlang en hier sit jy weer met jou ou dikbek. Ag nee, man. Vlieg in jou moer. Ek loop sommer.”

Ok ek voel skuldig. Ek voel moer skuldig. En as ek moer skuldig voel raak ek later so kwaad en dan voel ek éérs skuldig. Vicky sit haar handsak weer stadig neer.

Nou moet ek seker weer verduidelik waaroor ek skuldig voel. Ek voel skuldig omdat ek weke laas iets geskryf het. Ek moes ontspan en dit was vir my uitputtend gewees! Ek doen nie ontspanning nie. Dis vir weduwees en ou mense. Dis vir lui mense. Dis vir…

Vicky reken ek het issues. En my man het seker weer nie huis gehou met my nie. En en en…Precisely why I don’t like sharing. Dan word jy weer veroordeel en jy sak net dieper en dieper weg in nog meer skuldgevoelens! Fok ’n vakansie is ’n straf vir my.

Ek kry die gesprek genadiglik omgedraai na Vicky se eerste vraag – Luister ek na kinders?

Vicky reken kinders en mans klink presies dieselfde. Wanneer kinders met mekaar praat probeer hulle altyd die grootste indruk op mekaar maak. Soos haar twee kinders wanneer hulle aan’t stry is. “Jy gaan banger wees wanneer ek jou ’n poets bak. Nee, jý gaan nog banger wees wanneer ék jou ’n poets bak…” En so neuk dit die hele dag aan.

Maar sy kon nie help om haar man se telefoniese gesprek te hoor met sy vriend ’n paar dae terug nie. Sy vriend se verjaarsdag is om die draai en hulle het reëlings getref oor die afdwingbare kuiertjie.

En toe hoor sy haar man. “Jong ons sal maar ’n draught of twee moet vasvat. Ja, ek’s mos nie bang vir ’n tequila nie. Wat wou, ’n ou Jack Daniels op sy tyd en plenty daarvan sommer die volgende middag. Ja, ek dink ons slaap sommer oor by julle.” Een, twee, drie, blok myself. Mans het soveel spoed wanneer dit gaan oor 'n kuiertjie.

Ek sien Vicky se oë verander van blou na vrees. Haar kak is geboek. Haar man gaan astronomies dronk word en die volgende paar dae gaan senutergend in slow motion verbygaan.

Ek kry haar jammer. Maar sy het ’n punt beet. Mans en kinders klink presies dieselfde wanneer hulle ’n indruk op mekaar wil maak.

Ek het nog nooit twee vrouens vir mekaar hoor sê: “Jong wanneer ek jou weer sien gaan ons tee drink dat die byle huil. Jy gaan moet byhou want mamma is lus om ’n potjie tee ordentlik vas te vat. Ja, jy gaan jou sit moet ken.”

Ek besef skielik, wanneer ek terugkom aarde toe wil ek ’n man wees. Want dan sal ek weet hoe om behoorlik te ontspan en my pelle warm te praat oor ’n aand vol drank. En dan wil ek ’n vrou hê wat deur dit alles by my staan en al het sy vrees in haar oë steeds kans sien vir die volgende dag se mislike kopseer en "dit- wat- ek- aan- myself- gedoen- het" met simpatie te behandel asof sy nie geweet het wat gebeur het was deeglik beplan en inevitable nie.

Vicky skud haar vrees weg. Ek verstaan nie hoe sy dit so maklik regkry nie. Sy verduidelik soos sy haar laaste slukkie koffie vat. Die bang-babelaas, hy praat altyd lank en stadig, veral langer en stadiger soos jy ouer word. Haar man gaan so sleg voel, sy sien actually uit daarna. En dit was aand en dit was môre die volgende dag. En dit was goed genoeg.