Die friendly reminder

Elsa is in ’n toestand. Ek reken ek blaf nie meer soos ’n gekastreerde hond nie en vermoed ek sal naasteliefde moet betoon vandag toe sy opdaag met haar sigaret reeds bewerig in haar mond.

Sy trek die kooltjie rooiwarm in die kombuis en voor die ketel gekook het, het sy reeds haar volgende zaan gedonkie.

Ek wil weet hoe gaan dit met haar man se menopause?  Sy waai dit weg  en blaas die rook deur haar woorde. Hy fluit steeds vir meisies uit sy bakkie en doen steeds elke oggend vyf en dertig pushups. Actually begin dit haar nou grensloos irriteer. Vir my sou dit ook. Jou man wat homself soos ’n aap uit ’n bakkie gedra. Nee, korrigeer sy my, sy steun-en-kreun- geluide elke oggend is genuine ’n gatkramp. As dit vir hom so ’n straf is, hoekom doen hy dit dan?

Ek sien.

Elsa roer haar koffie effens rof en haar een knieg wip senuweeagtig op en af. Maar wat is dit dan wat Elsa so op hol het?

Elsa vat ’n sluk koffie asof sy ’n konferensie gaan toespreek.  

“Ag, fokkit Klara. Die Kerk het my gevra om Sondag ’n lied op die kitaar te begelei.”

En haar probleem is?

“Ek speel nou maar eers ’n fokkin maand Klara!”

Dit is waar. Elsa het begin kitaarlesse neem weens haar man se menopause om hom op so ’n manier terug te kry as sy klein stukkies musiek oor en oor en oor en oor twang. Haar boodskap aan hom om sý kak te stop. Persoonlik dink ek haar deursettingsvermoëns  wakker sy prostaat aan.

Ek reken Elsa gaan fine wees. Dis immers vir kerkmense. Niks om oor te worry nie. Elsa gluur my oor die koffiebeker aan. Sy reken ek moet ook sommer my kak stop oor kerkmense.

“Maar waaroor wil jy nou stres Elsa? As jy ’n fout maak, is jy onmiddellik vergewe? Ek meen, dis mos nie what a bitch we have in Jesus nie!”

“Klara! Tel jou woorde for fuck sakes! Jy weet dit werk nie so nie al speel jy vir die Pous. Fok my bene bewe net as ek dink aan al daai mense.”

“Maar dis net mense! En jy’s een van hulle.”

“Somtyds is goed complicated Klara. Hou op om alles so te vereenvoudig. Jy sien nie hoe hulle vir tannie Ralie aangluur wanneer sy die orrel opfok nie. Dis sulke suurgesigte wat boontoe staar. Sy moes al mespunte in haar rug gevoel het. Sy bly ook nooit vir tee na afloop van die diens nie.

Maak nie saak wat ek vir Elsa probeer sê het nie, sy was een bol senuwees en is meer gestres daar weg as toe sy opgedaag het.

Daar was net een ding oor om te doen. 

Ek het my trots gesluk en satan se niggie geskakel en ’n gratis kolom aangebied vir die local koerantjie. Weens geskiedenis het die “editor” (haar nuwe bynaam van my) hart en mond belowe om nooit weer enige van my woorde te verander nie.

En toe gaan skryf ek ’n stuk oor vergifnis en hoe min dit gebeur. Die enigste plekke waar ek dit nog mooi sien gebeur is op koerantblaaie wanneer slagoffers hul aanvallers vergewe of Amor en Joost hand om die testament is of Steve Hofmeyer en Anton Goosen mekáár vergewe vir hul musieksmaak asook die uitvoering daarvan.  En ek weet die local koerantjie kom uit op Vrydae.

So toe gebeur wat ek gehoop het, gaan gebeur. Die dominee strip sy moer en sorg dat sy hele diens net oor een woord gaan en dis vergifnis en die vals predikers daar buite wat die christendom wil ontsier met leuens (a.k.a  ék).

En Elsa speel nie te kak nie, maar maak hier en daar gruwelooslik foute. Nietemin spring haar man aan die einde op en lyk presies soos wanneer sy rugbyspan ’n drie gedruk het. Dit fluit en cheer trots op sy vrou se vertoning.  Selfs die orrelspeler was genooi vir tee na afloop van die diens.

Ja. Soms surprise die mens my nog met iets nice. Al wat af en toe nodig is, is iemand wat hulle ’n friendly reminder gee.  Ok?