Vir ’n verandering is ek in ’n goeie bui. Die liefde loop soos avocado op brood in my huis- dik en lekker. Die skrywery vat my ook na plekke toe so vir ’n afleiding kies ek en my man koers na die kroeg toe Maandagaand. Net ons twee. ’n Lusmaker vir nog…avocado.
So sit ons en die enigste ander mense in die kroeg is ’n vreemde vrou en wat blyk om haar seun te wees saam met Skurf Wessels en Dodo Vermaak. Ek kan mos nie help die toekomstige moeilikheid sit dan so oop en bloot voor my nie. Ek móét kyk!
Ek sien die bar managertjie vroetel senuweeagtig elke keer as die vrou vir haar twee brandewyn specials bestel – een vir haar en een vir haar seun. Hy vat-vat aan sy nat lap en vee kort-kort die kroegtoonbank ’n nuwe weerkaatsing van hom in. Meer benard en verward as die vorige weerkaatsing van vyf minute terug.
“Klara…nee.” Dis al wat my man sê. Ek gee hom my mooiste en stoutste smile. Na ’n paar jaar saam perfect jy daai gesig net soos hy sy gesiggie vir jou gooi wanneer jy eintlik ’n nice fliek wil kyk en dis alweer blerrie rugby. En die duiwel is agter daai rugby skedule want g’n mens kan so baie rugby kyk in ’n jaar sonder om hartkwale op te doen nie. Maar dis ’n debakel vir ’n ander keer. My man notion weerloos teen my soet-sout smile en ek is binne drie tree by die kroegtoonbank.
Pietertjie stap versigtig nader. Hy vermoed ek wil losbrand op die Irish coffee, glo ’n “bitch om te maak” maar is eintlik verlig toe ek hom vra hoe dit gaan met hom.
Moet nooit die power van belangstelling onderskat nie. Dit maak deure oop.
Moet nooit die power van belangstelling onderskat nie. Dit maak deure oop.
“En die vrou, Pietertjie? Wie’s dié?”
“Nee, herre Klara. Sy sê vir my haar kind is agtien maar ek het my bedenkinge. Dis al sy derde donnerse brandy special. As Oupoot Visagie hiervan van hoor, sluit hy my toe.”
En dis asof die Here die moerder-van-liters-tiermelk oor my pad dwing, want vier sekondes later leun sy ’n meter van my af oor die toonbank waar Pietertjie laas sy ewebeeld ingevryf het.
“Nog tweetjies van daai Wellington specials please barmêên!”
Ek maak ’n vinnige geselsie oor haar mooi leopard-print skoene en ek’s in. Dis Johnnytjie. Onlangs geskors by die skool vir drugs. Ek verstaan nou hoekom Johhnytjie op ’n skoolaand saam met sy ma rondhang soos ’n flou breëbors- hoender.En obviously is Johhnytjie nie vir ’n fok agtien nie. Sy dun stemmetjie en sy herhaalde gebruik van die woord “flippinall kief” gee hom sekuur weg soos ’n sigaret in die nag op die Angola-grens tydens die oorlog.
“Nee, honest to God, daai skoolhoof het sy mes in vir single mothers,” teem sy terwyl my oog haar lae halsrok kokkenotch. Is dit ek of lyk alles moeg van haar? Selfs haar boobs lyk of hulle die gees gegee het. Asof hulle wag op ’n bra om hulle te red vir die ewige upliftment.
Pietertjie skep op die verkeerde tyd moed en klap sy nat lap op die toonbank. “Jammer, Mevrou maar voordat ek nie ’n identiteitsdokument sien nie, was dit die laaste drankie aan jou seun. Dit spyt my maar daar’s wette in hierdie land en verantwoordelike mense gehoorsaam dit soomloos.”
Pietertjie raak altyd hoogdawerend wanneer hy nervous is. In panic attack mode verstaan g’n mens hom behalwe sielkundiges nie.
“O, is jy ook so!”
“En hoe’s daai “so” waarvan jy praat Mevrou?” Pietertjie is tans besig om daai nat lap te verwurg.
“Kom Johnnytjie. Daar’s nog brandy by die guest house. Fok hierdie pretentious plek!”
Skurf en Dodo gee Pietertjie ’n vuil kyk en vra ook tegelyk vir hulle rekeninge. Sy gaan blykbaar nie alleen haar guest house kan kry nie.
Johnnytjie se mond is dik van ontsteltenis. Sy skouers hang en sy puisie-gevreet lyk so afgehaal soos ’n kleuter in kafee wat nie sweets mag kry nie.
“Was dit nou nodig om dit te veroorsaak,” wil my man weet. Die ding met die ma wat harder probeer vriendin speel vir haar laaitie het my diep geruk. Ek praat later daai aand met my man. Net ’n ruk terug het so seekoei van ’n koei in dieselfde kroeg gesit met haar baba nog in die pram en verduidelik aan haar manlike geselskap hoe sy eintlik nie aan haarself dink as ’n ma nie, want “kinders predict nie haar social schedule nie.” Waar's die dae van mammies teen die mure wat telling hou van die biere en nie self aan die suie raak nie?
And yet they have ‘em babies. Doen jouself ’n guns en ondersoek indringend jou gemoed wanneer jy twee strepies kry op jou piepiestokkie. Maak donners seker voordat jy nog iemand in hierdie wêreld inhelp wat so ’n patetiese wrak is soos jy. Gee jou kind ten minste die kans om iets anders as jou fokkops te wees. Daar’s actually mense soos ek en my man wat alles probeer om swanger te raak en terselfdertyd kyk hoe ander ma’s pis op hul kinders se hoop by being the social little sluts they are.
“Nee, herre Klara. Sy sê vir my haar kind is agtien maar ek het my bedenkinge. Dis al sy derde donnerse brandy special. As Oupoot Visagie hiervan van hoor, sluit hy my toe.”
En dis asof die Here die moerder-van-liters-tiermelk oor my pad dwing, want vier sekondes later leun sy ’n meter van my af oor die toonbank waar Pietertjie laas sy ewebeeld ingevryf het.
“Nog tweetjies van daai Wellington specials please barmêên!”
Ek maak ’n vinnige geselsie oor haar mooi leopard-print skoene en ek’s in. Dis Johnnytjie. Onlangs geskors by die skool vir drugs. Ek verstaan nou hoekom Johhnytjie op ’n skoolaand saam met sy ma rondhang soos ’n flou breëbors- hoender.En obviously is Johhnytjie nie vir ’n fok agtien nie. Sy dun stemmetjie en sy herhaalde gebruik van die woord “flippinall kief” gee hom sekuur weg soos ’n sigaret in die nag op die Angola-grens tydens die oorlog.
“Nee, honest to God, daai skoolhoof het sy mes in vir single mothers,” teem sy terwyl my oog haar lae halsrok kokkenotch. Is dit ek of lyk alles moeg van haar? Selfs haar boobs lyk of hulle die gees gegee het. Asof hulle wag op ’n bra om hulle te red vir die ewige upliftment.
Pietertjie skep op die verkeerde tyd moed en klap sy nat lap op die toonbank. “Jammer, Mevrou maar voordat ek nie ’n identiteitsdokument sien nie, was dit die laaste drankie aan jou seun. Dit spyt my maar daar’s wette in hierdie land en verantwoordelike mense gehoorsaam dit soomloos.”
Pietertjie raak altyd hoogdawerend wanneer hy nervous is. In panic attack mode verstaan g’n mens hom behalwe sielkundiges nie.
“O, is jy ook so!”
“En hoe’s daai “so” waarvan jy praat Mevrou?” Pietertjie is tans besig om daai nat lap te verwurg.
“Kom Johnnytjie. Daar’s nog brandy by die guest house. Fok hierdie pretentious plek!”
Skurf en Dodo gee Pietertjie ’n vuil kyk en vra ook tegelyk vir hulle rekeninge. Sy gaan blykbaar nie alleen haar guest house kan kry nie.
Johnnytjie se mond is dik van ontsteltenis. Sy skouers hang en sy puisie-gevreet lyk so afgehaal soos ’n kleuter in kafee wat nie sweets mag kry nie.
“Was dit nou nodig om dit te veroorsaak,” wil my man weet. Die ding met die ma wat harder probeer vriendin speel vir haar laaitie het my diep geruk. Ek praat later daai aand met my man. Net ’n ruk terug het so seekoei van ’n koei in dieselfde kroeg gesit met haar baba nog in die pram en verduidelik aan haar manlike geselskap hoe sy eintlik nie aan haarself dink as ’n ma nie, want “kinders predict nie haar social schedule nie.” Waar's die dae van mammies teen die mure wat telling hou van die biere en nie self aan die suie raak nie?
And yet they have ‘em babies. Doen jouself ’n guns en ondersoek indringend jou gemoed wanneer jy twee strepies kry op jou piepiestokkie. Maak donners seker voordat jy nog iemand in hierdie wêreld inhelp wat so ’n patetiese wrak is soos jy. Gee jou kind ten minste die kans om iets anders as jou fokkops te wees. Daar’s actually mense soos ek en my man wat alles probeer om swanger te raak en terselfdertyd kyk hoe ander ma’s pis op hul kinders se hoop by being the social little sluts they are.
No comments:
Post a Comment